اینجا بخوان

روزنوشته های یک نوجوان

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «فلسفه» ثبت شده است

سه شنبه, ۱۳ آذر ۱۳۹۷، ۱۱:۲۶ ب.ظ atena aa
از دیوانه شدن

از دیوانه شدن

نمیدانم چه مینویسم .نمیدانم که اگر بروم و متمم را بخوانم این مشکلات توی ذهنم توی کدام دسته از کمبودها و ضعف های شخصیت قرار میگیرد. نمی دانم که کدام درست است و کدام غلط .اصلن کدام مفید است کدام غیر مفید.اصلن میخواهم اصلا را اصلن بنویسم.نمی خواهم نیم فاصله بگدارم .نمیخواهم ادامه بدهم.تنها چیزی که میخواهم این است که بروم توی یک اتاقی که تمام دیوار هایش سفید است و این حس لعنتی بقا را بگذارم کنار و با تمام قدرت سرم را به دیوار بکوبم.انقدر بکوبم تا تمام دیوارها خونی شوند.بگذار سرم له شود.بعد هم یک بیافتم کنج دیوار و یک گوربابایش به تمام دنیا بگویم و با لبخند بمیرم.نه که بیهوش بشوم.مردن حقیقی.نمیخواهم ادامه داشته باشد.همانطور که همیشه از مرگ میخواسته ام.هیچ وقت نفهمیدم چگونه دنیای پس از مرگ به آدم ها آرامش میدهد.این پاک شدن از تاریخ جوری که انگار نه انگار کسی از اول وجود داشته است قشنگ تر وآرامش بخش تر نیست؟تمام شدن همه ی این گیجی لذت بخش تر نیست؟دلم میخواهد هر روز صبح که از خواب بلند میشوم دیگر این لبخند و این اراده ی نفرت انگیز برای بلند شدن از تخت را نداشته باشم.دلم میخواهد برگردم به همان بچه ی غرغروی همیشگی.حال به هم زن بشوم.اصلا هم برایم مهم نیست که کسی دیگر از من خوشش نیاید.مثل همان بچگی برم یه گوشه بنشینم و بگذارم همه ی این ها فکر کنند که از کمبود اعتماد به نفس است که خفه شده ام.دلم میخواهد مثل قبلا بنشینم و فکر کنم.واقعا فکر کنم.ساعت ها ساعت ها ساعت ها.رفتار همه را استدلال کنم.همه چیز را استدلال کنم وبعد هم دوباره نفرت به سراغم بیاید.من دلم نفرت میخواهد.از همه ی این آدم ها که گند زدند به من.نشستم یک گوشه و دیدم که کسی دوستم ندارد.چه کار کنیم که همه دوستمان داشته باشند؟برویم ببینیم که استادان چه فرموده اند.خب یکی از راه هایش گوش کردن است.اگر میخواهید یک رابطه ی خوب داشته باشید بنشینید پای حرف طرف مقابل و مدت ها به حرفش گوش کنید لبخند بزنید و سر تکان بدهید.حتی اگربه هیچ جایتان نبود که طرف مقابل چه چرتی دارد سرهم میکند وانمود کنید علاقه مندید.اما من که نمی دانستم از بین این همه آدم دور وبرم فقط من بلدم گوش کنم. آقا من هم حرف دارم.دلم میخواهد بنشینم و حرف بزنم.ساعت ها.اصلن گریه کنم.نمیتوانم گریه کنم. نمیشود.اصلا کسی نیست که بفهمد که چرا گریه میکنم.وقتی که خودم هم نمیدانم،از دیگران چه توقعی دارم؟دلم نمیخواهد درس بخوانم.آقا من حالم از همه چیز این زندگی به هم میخورد.بگذار شمایی که میخوانی فکر کنی که من تنبلم.که اصلا هستم.اصلا دلم میخواهد کار های احمقانه بکنم.دلم میخواهد  برگردم به همان ظهری که داشتم برمیگشتم به خانه و یک پسر سرش را از توی ماشینش در آورد وبه طعنه سیگار تعارف کرد به جای دویدن و فرار کردن برگردم و سیگار را ازش بگیرم و بعد فرار کنم :)بعد هم بروم سیگار بکشم.اصلا بروم معتاد بشوم.چه فرقی میکند؟وقتی ته همه اش یکیست؟چه فرق میکند که زمانی بمیرم که هوش مصنوعی ای که خودم ارتقاعش داده ام من را بکشد یا از مصرف شیشه بیافتم و بمیرم.اصلا من نمیخواهم برنامه نویس شوم.شاید اصلا این را دوست نداشته باشم.وقتی که حتی جرعت فکر کردن را هم به خودم در این باره نداده ام که شاید اصلا من دلم بخواهد یک کاره ی دیگر شوم.دلم میخواهد بروم یک ورزشکار حرفه ای شوم واقعا دلم میخواهد.اصلا هم برایم مهم نیست نمره ی ورزش را کم گرفته ام یک زمانی.اصلا دلم میخواهد مثل ون گوگ نقاشی های خفن بکشم.همیشه دلم میخواسته دیوار اتاقم را پر از نقاشی های خودم کنم ولی نشد هیچ وقت.چون ته دلم یکی همیشه میگفت که این کار تو نیست.تو باید برنامه نویس کامپیوتر بشوی یا چمیدانم خفن ترین در حل مسایل ریاضی.برایم مهم نیست که اگر بروم سراغ نقاشی ولی در بیست و چند سالگی پشیمان بشوم که ای کاش برنامه نویس میشدم.آقا شاید من این نیستم.شاید من این آدمی دوستانش با اسم کامپیوتر و ریاضی بیادش میاورند من نباشم..اصلن من نمیخواهم تصویر قشنگ توی ذهنم را دنبال کنم از یک دختری که  در نوزده سالگی بلند میشود میرود تهران و توی یک شرکت خفن برنامه نویسی میکند و بعد هم استارت آپ خودش را راه میاندازد و به ریش تمام آن دوستانش که تجربی خوانده اند میخندد.همین الان که دارم این را مینویسم دلم دارد میلرزد و دلم میخواهد که همه ی متن بالا را پاک کنم و دوباره برگردم به همان دختر منطقی ای که دارد برنامه نویس میشود و هدف های خفن ازین دست توی سرش دارد.ولی من یک بار بیشتر فرصت انتخاب ندارم.واین اولین بار است که به صورت جدی دارم به آپشن های دیگر هم فکر میکنم.من میخواهم تصویر قشنگ خودم را بسازم.همیشه دلم میخواسته فوتبال یاد بگیرم.اصلا شاید تصویر قشنگ من این بشود که بروم توی یکی از این باشگاه های فوتبال خارجی بازی کنم.نمیدانم.شاید بخواهم نویسنده تمام وقت بشوم.ساعت ها بنشینم و بنویسم و مردم هم بخوانند.داستان نویسی را هم دوست دارم.شاید بشوم یکی مثل تولتز یا سلینجر یا بل.ولی اگر نشد چی؟اگر تبدیل شدم به یک معلم انشا یا تربیت بدنی چی؟حتی فکرش هم تنم را می لرزاند.ولی میدانم که اینطور نمیشود.واقعا حاضرم بمیرم از گرسنگی ولی معلم نشوم.به قول فرهاد جعفری توی کافه پیانو میگفت که مردم حداقل بابت چیزی که توی شکمشان میریزی به تو پول میدهند ولی بابت چیزی که توی کله های پوکشان فرو میکنی فحشت میدهند.پس تا الان چند تا گزینه داریم.یکی همان دختر برنامه نویس نوزده ساله ای که در تهران کار میکند.یکی یک دختر نوزده ساله ی دیگر که دارد میرود هلند که توی تیم فوتبال جوانان آنجا بازی کند.(دارد اصلن؟)یکی هم آن دختر نوزده ساله ی دیگری که دانشگاه هنرهای زیبای تهران قبول شده است و دارد بار بندیلش را جمع میکند میرود تهران که یک دفعه یادش میاید که اعه شوهر خاله اش هم دانشگاه هنر های های تهران نقاشی خوانده ولی الان توی زیرزمین خانه اش در یک شهرستان نشسته و دارد پرتره ی سفارشی میکشد،دختر نوزده ساله که این را یادش میاید مثل چی پشیمان میشود از انتخابش و میرود مینشیند پای کامپیوتر تا همان برنامه نویسی اش را یاد بگیرد.(این همان اولی شد پس نتیجه میگیریم که میشود نقاشی را کنار کار های دیگر هم انجام داد(:)دختر نوزده ساله ی دیگر هم دارد برای یک مجله مینویسد و نوشته هایش ماهانه در مجله چاپ میشوند ولی به خودش میاید و میبیند که اعه سی سالش شده و نهایت کارش شده مثل همان استاد داستانویسی چهارده سالگی اش.نهایتش هم یک جایزه ی ادبی از یک جایی گرفته ولی میبیند که بازم هم هیچی از هیچ جای این کار درنیامد.پس می نشیند و یک سال حسابی کار میکند و میشود یک برنامه نویس خفن و بار وبندیلش را جمع میکند و میرود خارج تا آنجا چمیدانم کارمند گوگل شود مثلا.(این هم شد همان اولی پس نتیجه میگیریم میتوان هم نقاش بود هم نویسنده هم برنامه نویس).بعد از مطرح کردن این آپشن ها برمیگردیم سر همان مسیله ای اتاق سفید و دیوارهای خونی.باز هم میپرسم وقتی ته همه اش یکیست،چه فرقی میکند که زمانی بمیرم که هوش مصنوعی ای که خودم ارتقاعش داده ام من را بکشد یا از مصرف شیشه بیافتم و بمیرم؟

 پ ن :میدونم خیلی بی ربط نوشتم.

۱۳ آذر ۹۷ ، ۲۳:۲۶ ۶ نظر
atena aa
جمعه, ۲ آذر ۱۳۹۷، ۱۲:۰۶ ق.ظ atena aa
خیلی خیلی عصبانی

خیلی خیلی عصبانی

پیش نوشت: داشتم فکر میکردم که اگر من خدا بودم یا حداقل مسئول این زندگی‌ها بودم آنقدر حوصله‌ام از دست آدم هایی مثل خودم سر میرفت که برایشان یک نامه می‌فرستادم یا هر چیزی مثل آن:
هر چه قدر هم که  با خودتان فکر کنید خاص هستید نیستید. می‌نشینید فکر میکنید و جمله‌های عارفانه و به خیال خودتان بامعنا می‌سازید. در تنهایی مینشینید و برای تنهایی‌تان دلیل می آورید. من خاص هستم. احساس عمیق بودن بهتان دست میدهد. ولی شما هیچ چیز نیستید.این ها همه توجیه ناکامی‌تان است. از درس‌خواندن متنفرید و میگذارید به حساب خاص بودنتان. چرت و پرت پشت سر هم توی ذهنتان میبافید و احساس خاص بودن بهتان دست میدهد. همه را میخواهید گول بزنید. از مرگ و فراموش شدن میخواهید فرار کنید اما حتی نمیدانید چرا. فرار کردن چه فایده‌ای برایتان دارد؟ فراموش نشدید که چی؟ شما هیچ چیز نیستید.مرگ این را ثابت میکند. زیبا نیستید میگذارید به حساب خاص بودنتان. هستید هم میگذارید به حساب خاص بودنتان. برای همین از نگاه کردن به آسمان میترسید. دنبال هر راهی هستید برای اینکه ثابت کنید خاص هستید. هیچ چیز پیدا نمیکنید و می‌چسبید به ماه‌های تولد احمقانه‌تان. یا اسم‌های از آن احمقانه‌ترتان.هر دردی هم که دارید تورا به خدا دست بردارید. شما هیچ چیز نیستید و عمرتان هم چیزی نیست جز نقطه‌ای بسیار بسیار بسیار کوچک در خط زمان هستی. همزمان با میلیارد‌ها نقطه ی دیگر. تو را به خدا دست بردارید و یک غلطی برای زندگی رقت‌بارتان بکنید.میدانید؟، فرقی ندارد.هر غلطی هم که بکنید برای اینست که فراموش نشوید. ولی یک کاری کردن برای فراموش نشدن بهتر از هیچ کاری نکردن و خزعبلات بافتن به عنوان دلیل هیچ کاری نکردن‌تان است. بهتر از دست و پا زدن رقت‌انگیزتان برای اثبات خاص بودنتان است.
برای شروع،میتوانید کمی به آسمان نگاه کنید.

پ ن:هرچه فکر کردم که عنوان را چه بنویسم چیزی به ذهنم نرسید که قلنبه سلنبه بودنش در تناقض با متن نباشد. پس ساده‌ترین چیزی را که به ذهنم رسید نوشتم:)
۰۲ آذر ۹۷ ، ۰۰:۰۶ ۳ نظر
atena aa
چهارشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۷، ۱۲:۰۴ ق.ظ atena aa
تسلی بخشی های فلسفه

تسلی بخشی های فلسفه

چند وقت پیش خیلی اتفاقی برای بار چندم به کتابی برخوردم که همیشه میخواستم بخرمش ولی نمیشد.ولی بالاخره خریدم و خوندمش و خیلی چیزا ازش یاد گرفتم.اینجا خلاصه ای از محتوای یک فصل کتاب و برداشت من ازشه که شاید دوست داشته باشین بخونین.

تسلی بخشی های فلسفه نوشته ی آلن دوباتن

تسلی بخشی های فلسفه یکی از آثار آلن دوباتن است که تا به حال حدود دویست هزار نسخه از ان در سرار جهان به فروش رفته است.

درباره ی خود نویسنده:

طبق گفته ی بهترین پاسخ

آلن دو باتن یک نویسنده ی سوییسی تباره که بیشتر زندگی شو تو انگلستان گذرونده.اون که اواخر دهه پنجم زندگیشو میگذرونه از علاقه مندان به فلسفه س و اصرار و تاکید داره که فلسفه رو درخدمت زندگی میخواد.برای مقطع دکتری ش تو هاروارد فلسفه فرانسه خونده ولی ولش کرده و تصمیم گرفته وقتشو به نوشتن کتاب های فلسفی به زبان ساده اختصاص بده.کتاب های آلن دوباتن به زبان های بسیاری ترجمه شدن و در ایران میشه به این کتابهاش اشاره کرد:هنر سیر وسفر،پروست چگونه میتواند زندگی شمارا دگرگون کند،جستارهایی در باب عشق،تسلی بخشی های فلسفه و... .

آلن دوباتن خودشو به صورت جدی درباره ی بهبود کیفیت زندگی از طریق اندیشیدن و فلسفه متعهد میدونه و در همین راستا در نقاط مختلف جهان مدارسی با عنوان مدرسه ی زندگی یا school of life تاسیس کرده.

درباره ی کتاب:

بر اساس نوشته ی پشت کتاب

این کتاب میکوشد تا با استناد به شش فیلسوف بزرگ راه حل هایی برای مشکلات روزمره ما ارایه کند.با خواندن این کتاب از سقراط می آموزیم که عدم محبوبیت را نادیده بگیریم؛سنکا به ما کمک میکند تا بر احساس یاس و ناامیدی غلبه کنیم؛اپیکور بی پولی مارا چاره میکند؛مونتنی راهنمای مناسب برای درمان ناکارآیی ماست؛عشاق دلشکسته میتوانند با خواندن آثار شوپنهاور تسلی خاطر یابند؛و کسانی که در زندگی با سختی های زیادی رو به رو هستند با نیچه همذات پنداری خواهند کرد.

بخش اول

تسلی بخشی در مواجهه با عدم محبوبیت

نویسنده در ابتدا داستان مرگ سقراط رو تعریف میکنه.و تابلو های نقاشی متعددی رو نشون میده که از لحطه ی مرگ سقراط کشیده شده.

                                                معروف ترین اثر تابلوی مرگ سقراط اثر ژاک لویی دیوید

نقاشی بالا و بیشتر نقاشی هایی که در این مورد کشیده شده سقراط رو نشون میده در حالی که میخواد جام شوکران سر بکشه و دوستانش خیلی غمگین اطراف اون جمع شدن.

حالا داستان چی بوده؟

سقراط که مردم آتن به مرگ محکومش کردن آماده میشه که جام شوکران رو سر بکشه و دوستان اندوهگینش اونو در بر گرفتن.در بهار سال 399 قبل از میلاد سه شهروند اتنی علیه این فیلسوف اقامه ی دعوا کردند و اونو به عدم پرستش خدایان شهر،ترویج بدعت های مذهبی و فاسد کردن جوانان آتنی محکوم کردند و به دلیل سنگینی این اتهامات خواستار مجازات اون شدن.سقراط با متانتی افسانه ای به اتهامات پاسخ داد.سقراط از اونچه که میدونست درسته و نه اون چیزی که مورد پسند همگانه دفاع کرد.مطابق روایت افلاطون اون با شهامت به هییت منصفه گفت:

تا جان در بدن دارم از جستجوی دانش و آگاه ساختن شما به آنچه باید بدانید دست بر نخواهم داشت...پس آتنی ها،بدانید که خواه سخن آنوتوس را بپذیرید خواه مرا تبریه کنید در هیچ حال رفتاری جز این نخواهم کرد ولو بار ها کشته شوم.

واین چنین بود که سقراط به فرجام خود رهنمون شد.مرگ اون لحظه ای سرنوشت ساز را در تاریخ فلسفه رقم زد.

نویسنده از زمان هایی تعریف میکنه که همیشه دلش میخواسته مورد قبول اطرافیانش باشه.میگه حتی وقتی میخواستم از گمرک یا از کنار ماشین های پلیس رد بشم دلم میخواست مورد قبول ماموران پلیس باشم.نویسنده میگه داستان سقراط و دیدن اون نقاشی ها منو تکون داد .سقراط در برابر عدم محبوبیت و محکوم شدن از طرف حکومت متزلزل نشد و حتی به خاطر گله و شکایت دیگران دست از افکار خود برنداشت.میگه من تحت تاثیر اعتماد به نفس سقراط قرار گرفتم.اعتماد به نفسی که ناشی از فلسفه ی اون بود.فلسفه به سقراط عقایدی داده بود که میتونست در هنگام رویارویی با مخالفت دیگران با این باور ها اعتمادی عقلانی  ونه هیستیریک داشته باشه.

نویسنده در بخش دوم فصل اول ساختار عقاید مسلط بر یک جامعه رو تشریح میکنه.بعضی از عقاید به صورت قانون حقوقی در اومدن و بقیه اون ها بیشتر به صورت شهودی در مجموعه ی وسیعی از داوری های اخلاقی و عملی مندرج شدن که بهشون میگن عرف عام.عرف عامی که میگه چی بایدبپوشیم،از چه آدابی باید پیروی کنیم و غیره.شک کردن به این اداب رسوم یا عرف عام گستاخانه به نطر میرسه.از یه طرف هیچ کی بهشون شک نمیکنه چون خردمندانه تر از این حرفا به نظر میرسن.

ولی سقراط این چیزا سرش نمیشد.:)

سقراط عادتای عجیبی داشته.کلا زندگی عجیبی داشته.مردم حس شوخ طبعی اون ستایش میکردن ولی کم تر کسی میتونسته قیافه اونو ستایش کنه.کوتاه قد،ریشو،کچل و هنگام راه رفتن کمی میلنگید.دماغ پهن لبان بزرگ و چشمان ورقلمبیده ای داشته.آشنایانش قیافه ی اونو بیشتر به سر خرچنگ تشبیه کردن.

                                               

 ولی عجیب ترین ویژگی سقراط این بوده که عادت داشته به اتنی ها،از هر طبقه سن وسال و حرفه ای نزدیک بشه و از اون ها بدون اینکه نگران بشه که بهش بگن اعصاب خورد کن ، بخواد که با دقت به اون توضیح بدن که چرا به برخی از عقاید مبتنی برعرف عام باور دارند یا به اون بگن که از نظر اون ها معنی دقیق زندگی چیه.

به نظر عده زیادی این سوالات دیوانه کننده بود.بعضیا اونو مسخره میکردن و حتی عده ی کمی میخواستن که بکشنش.یک نمایشنامه نویس خیلی واضح تو آثارش سقراط رو دستمایه مضحکه قرار میداد.اما تنها جواب سقراط به تمام اینهااین بود که عرف عام مستلزم بررسی بیشتر و ژرف تریه.

مثالی از گفت و گوی سقراط با اشراف زاده ای به نام منون که برای دیدن آتیکا به آتن امده و عقیده داره که برای با فضیلت بودن باید بسیار ثروتمند بود و فقر بدون استثنا برخاسته از ضعف شخصی است نه حاصل تصادف و پیشامد.

گفتگوی منون و سقراط:

منون با اطمینان به سقراط میگفت مرد با فضیلت کسی است که ثروت زیادی داشته باشد و بتواند چیز های نیک را به دست آورد.

سقراط : و مقصودت از نیک،چیز هایی مانند تندرستی و توانگری ست؟یا سیم و زر و مناصب دولتی از آن قبیلند؟

منون:آری،سیم و زر و جاه نیز از آن قبیلند.

سقراط:...نمی خواهی دست کم به آن تعریفی بیفزایی (سیم و زری که به عدالت و درستی به دست آید؟)یا معتقدی که آن چیز هارا از هر راه به دست آوریم ،داری فضیلت میگردیم؟

منون:البته سیم و زر باید به درستی فراهم آید.

سقراط:پس میگویی تحصیل سیم و زر باید با عدالت و خویشتنداری و دینداری یا دیگر اجزای فضیلت همراه باشد و گرنه تحصیل سیم و زر به تنهایی،با این که خوب است؛فضیلت نیست؟

منون:آری،چنین میگویم.

سقراط:اگر کسی از به دست آوردن سیم و زر ، آن جا که تحصیل آنها با ظلم و عنان گسیختگی همراه است،خودداری ورزد،این به دست آوردن نیز فضیلت است؟

منون:چنین مینماید.

سقراط:پس معلوم که به دست آوردن یا به دست نیاوردن چیز هایی که نیک میشماری،نه از فضیلت آدمی می کاهد  و نه بر آن می افزاید و فقط هرچه با عدالت همراه است موافق فضیلت است و آنچه با ظلم همراه است بدی و رذیلت.

منون:گمان میکنم راستی همین است.

سقراط ما را ترغیب میکنددریابیم جهان انعطاف پذیر تر از آنی است که به نظر میرسد،زیرا دیدگاه های تثبیت شده اغلب نه از طریق فرایند استدلال بی عیب و نقص بلکه از طریق قرن ها آشفتگی فکری ظاهر شده اند.ممکن است دلایل خوبی برای شکل و وضعیت فعلی امور وجود نداشته باشد.

سپس نویسنده روشی سقراطی برای تفکر ارایه میده که میشه از طریق اون به حقیقت رسید.

روش سقراطی برای تفکر

1.گزاره ای را بیابید که صد در صد جز عرف عام خوانده میشود.

2.یک لحظه فکر کنید که این گزاره،به رغم اطمینان فرد مطرح کننده آن،نادرست است.به دنبال موقعیت هایی بگردید که این گزاره در آن ها صادق نباشد.

3.اگر استثنایی پیدا شد گزاره باید نادرست یا حداقل غیر دقیق باشد.

4.گزاره ی اولیه راباید مختصر تغییری داد تا استثنا را نیز شامل شود.

5.اگر بعدا کسی برای گزاره های اصلاح شده استثنا هایی بیابد ،باید این فرایند را دوباره تکرار کرد.اگر بفهمیم چیزی چه نیست،تا حد امکان به درک چیستی ان نزدیک میشویم.

6.در پایان به هر چیزی هم دست یافتید ثمره ی تفکر برتر از ثمره ی شهود است:)

نویسنده میگه که حقیقت حاصل از شهود شبیه مجسمه ایه که بدون اتکا به ستونی بیرونی بنا شده.باد شدید میتونه هر لحظه اونو بندازه ولی حقیقت مبتنی بر دلایل و اگاهی از استدلال های مخالف شبیه مجسمه ایه که با مفتول ها و طناب های مخصوص در زمین محکم شده.روش تفکر سقراطی ؛به ما راهی برای پیشبرد عقاید نوین رو میده.راهی که تو اون میتونیم حتی در صورت رویارویی با طوفان ،احساس اطمینان واقعی داشته باشیم.

سقراط در دهه ی هشتم زندگی خودش با طوفان شدیدی رو به رو  شد. سه نفر آتنی به اون اتهام های سنگینی زدن که در بالا ذکر کردم قبلا.حکومت سقراطو به دادگاه کشوند جایی که دراون رای اکثریت معادل حقیقت بود.سقراط سعی کرد از خودش دربرابر تهمت ها دفاع کنه.گفت هرگز جوانان اتن رو فاسد نکرده و به خدایان به شدت علاقه داره.ولی گفت اگر مردم به سوالاتش و عقایدش حس بدی دارن حتی اگه دست کشیدن از اونا موجب تبریه شدنش بشه اینکارو انجام نمیده.

نویسنده همین وسط ذکر میکنه که اگه نمیتونیم دربرابر انتقادات خویشتنداری و متانت داشته باشم و با شنیدم یه بالا چشت ابرویه به گریه می افتیم دلیلش اینه که تایید دیگران بخش مهمی از قابلیت ما برای اعتقاد به حقانیت خودمون رو تشکیل میده.

در آخر سقراط فهمید که هیچ شانسی نداره.اون حتی وقت پیدا نکرد که حقانیت خودش رو ثابت کنه.متهمان فقط چند دقیقه وقت داشتند تا هییت منصفه را مخاطب قرار بدن.یعنی تا وقتی که اب در ساعت دادگاه از کوزه ای به کوزه ی دیگه بره.دادگاه آتنی جلسه ای برای کشف حقیقت نبود.این دادگاه روارویی سریع با گروهی از کهنسالان و معلولان بودکه عقاید خود را تابع بررسی عقلانی و مستدل نمیکردن و فقط منتظر بودن که آب از کوزه ای به کوزه ی دیگه بره.ولی با این حال سقراط میدونست مخالفت آتنی ها شاید بتونه اونو بکشه ولی نمیتونه باعث بشه که اون در اشتباه باشه.البته سقراط میتونست از فلسفه ش بیاد پایین.میتونست از مجازات مرگ فرارکنه.ولی اون این کارو نکرد.

سقراط در آرامش و در حضور دوستانش که به سختی برای اون گریه میکردن مرد.دوستش کریتون وقتی دید چشمان بهترین دوستش باز و بی حرکته اونا رو بست :

این بود سر انجام دوست ما،مردی که از همه ی مردمانی که دیدیم و آزمودیم هیچ کس در خردمندی و عدالت به پایش نمیرسید...

ولی سرانجام پس از مرگ سقراط ورق برگشت.مردم آتن به شدت از این کارشون پشیمون شدن.متهم کنندگان سقراط به دست آتنی ها به دار آویخته شدن.ولی خب ،نوش دارو پس از مرگ سهراب؟.

نویسنده در پایان فصل اول میگه که این خطر وجود داره که مرگ سقراط مارو فریب بده.باوری در ما ایجاد کنه مبتنی بر اینکه رابطه ی قطعی بین مورد نفرت اکثر افراد بودن و برحق بودن وجود داره.تاکید میکنه که باید همیشه حواسمون به این فریب ذهنمون باشه.

در پایان سقراط به ما راه خروج از دو توهم نیرومند رو نشون داد؛این که باید همیشه به دستور های افکار عمومی گوش کنیم یا اینکه هیچ وقت به اون ها گوش نکنیم.

---------------------------------------------------------------------

پ ن :این فصل اول کتاب بود.شاید در آینده اگه تنبلی بذاره:) بقیه فصلاشم بنویسم.


۰۲ خرداد ۹۷ ، ۰۰:۰۴ ۳ نظر
atena aa